از پنبه اگر آتش سوزان گله دارد

دیوانه هم از خار بیابان گله دارد

در عالم آسودگی از خویش روانیم

موج گهر از چیدن دامان گله دارد

چون اشک عرق ریز حجابم چه توان کرد

مستوری عشق از من عریان گله دارد

آیینهٔ دل را ز نفس نیست رهایی

دریا عبث از شوخی توفان گله دارد

دیوانگی و هوش به یک جامه نگنجد

از دست ادب چاک گریبان گله دارد

کو دل که بدانم ز غمت ناله فروش است

کو لب که توان گفت ز جانان گله دارد

ای بیخبر، ازکم خردان شکوه چه لازم

آدم نبود آنکه ز حیوان گله دارد

در ساغر و مینای تهی ناله شراب است

مفلس همه از عالم سامان گله دارد

آیینهٔ ما لذت دیدار نفهمید

مشتاق تو از دیده حیران گله دارد

در نسخهٔ کیفیت این باغ وفا نیست

مضمون گل از بستن پیمان گله دارد

مجبورفنا را چه خموشی چه تکلم

چندانکه نفس می زند انسان گله دارد

بیدل به هوس داغ محبت نفروزی

این شب که تو داری ز چراغان گله دارد